Alsnog in ziekenhuis

Dinsdagmiddag had ik samen met twee andere vrijwilligers een gesprek met een arts in het ziekenhuis. HIj vroeg waar ik wilde werken, op welke afdeling. Ik heb hem verteld dat ik erg geinteresseerd ben in kindergeneeskunde en gynaecologie. Woensdagochtend mocht ik dan ook beginnen op de kinderafdeling samen met een andere vrijwilliger. Wij kwamen daar rond half 9, maar voor 10 uur was er geen dokter te vinden. uiteindelijk kwam er een dokter, maar deze kon nauwelijks engels. Wij verstonden er in ieder geval niks van. Hij sprak alleen de lokale taal.We mochten met hem mee toen hij zijn ronde ging doen over de kinderafdeling. Dit zou heel interessant kunnen zijn als hij het zou uitleggen. Bij de eerste patient deed hij nog een poging, maar omdat wij hem niet begrepen door zijn gebrekkig engels gaf hij het al snel op. WE hoopten dus dat er donderdag een andere dokter zou zijn. Donderdag was dit inderdaad het geval. Deze dokter kwam ook pas om 10 uur, maar sprak erg goed engels en vond het leuk om erg veel uit te leggen. De ochtend was ontzettend interessant. Ik zag kindjes met pneumonia, hiv, ondervoeding. Hij betrok ons er heel erg bij en hij zal er maandag ook weer zijn. VAnochtend wisten we dat deze dokter niet op de afdeling zou zijn. We zijn daarom naar de afdeling gegaan waar alleen mannen liggen. Mannen en vrouwen liggen hier op aparte zalen. Deze dokter kwam uit pakistan. Dit was opnieuw een enorm interessante ochtend. We mochten samen met een zambiaanse student de rontgenfotos bekijken en naar de longen luisteren. Aan de hand van deze dingen mochten we dan zeggen wat we dachten dat de patient had. Bij 1 patient ben ik samen met rachel(andere vrijwilliger, engels en ook 3ejaars geneeskunde) ervan overtuigd dat hij hartproblemen had, maar de arts schoof dat zomaar aan de kant. Erg apart. Maar opnieuw erg geslaagd en erg leerzaam. Maandag ben ik weer op de kinderafdeling en vanaf dinsdag probeer ik naar gynaecologie te gaan. Dit doe ik elke keer in de ochtend. In de middag heb ik deze week engelse boekjes gelezen met kinderen, wat echt superleuk was. Toen de bus kwam om ons weer op te halen gingen ze met zn allen zingen: mazungubus(witte mensen bus) echt te lief. Ook heb ik les gegeven over drugs op een school en vanmiddag heb ik engelse les gegeven aan vrouwen.

Morgenvroeg vertrek ik met 5 andere vrijwilligers naar botswana. Hier verblijven we opnieuw in een game park(dit is dus een national park). Zondagmiddag komen we weer terug. Ik kan niet geloven dat ik nog maar 1 week hier ben. Het gaat echt te snel!

Veel liefs, Nicoline